تو کریم مطلق و من گدا چه کنی جز این که نخوانی ام

در دیگرم بنماکه من به کجا روم چو برانی ام

کسی از محیط عدم کران چه ز قطره واطلبد نشان

ز خودم نبرده ای آن چنان که دگر به خود نرسانی ام

به کجاست آنقدرم بقاکه تاملی کندم وفا

عرق خجالت فرصتم نم انفعال زمانی ام

به فسردنم همه تن الم به تردد آبله در قدم

چو غبار داغ نشستنم چو سرشک ننگ روانی ام

سحر طلسم هوا قفس همه جاست منفعل هوس

چقدر عرق کندم نفس که به شبنمی بستانی ام

ز کدورت من و ما پرم غم بار دل به که بشمرم

ستم است سنگ ترازویی که نفس کشد ز گرانی ام

ز حضور پیری ام آنقدر اثر امتحان قبول و رد

که رساند بر در نیستی خم پشت پای جوانی ام

نه به نقش بسته مشوشم ، نه به حرف ساخته سرخوشم

نفسی به یاد تو می کشم چه عبارت و چه معانی ام

همه عمر هرزه دویده ام خجلم کنون که خمیده ام

من اگر به حلقه تنیده ام تو برون در ننشانی ام

ز طنین پشهٔ بی نفس خجلست بید ل هیچکس

به کجایم وکه ام و چه ام که تو جز به ناله ندانی ام